W dniu 18 listopada 2021 r. zapadł wyrok TSUE C-212/20 w sprawie frankowej. Jest to kolejne orzeczenie europejskiego sądu w sprawach dotyczących nieuczciwych kredytów hipotecznych. Jakie roztrzygnięcia tym razem znalazły się w wyroku?
Wyrok TSUE C-212/20 a pytania sądu polskiego?
Nie ulega wątpliwości, że najnowsze orzeczenie TSUE jest korzystne dla frankowiczów. Sąd europejski odpowiedział na pytania prejudycjalne zadane przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli. Generalnie rzecz ujmując sąd polski pytał czy postanowienia dotyczące kursów kupna i sprzedaży waluty muszą być sformułowane w sposób jednoznaczny tj. tak, aby kredytobiorca/konsument mógł samodzielne określić ten kurs w danym dniu, czy też w świetle rodzaju umowy, o którym mowa w art. 4 ust. 1 w/w dyrektywy, długoterminowego (kilkudziesięcioletniego) charakteru umowy oraz faktu, iż wysokość waluty obcej podlega ciągłym (w każdej chwili) zmianom, możliwe jest sformułowanie postanowienia umownego w sposób ogólniejszy, a mianowicie odnoszący się do rynkowej wysokości waluty obcej uniemożliwiający wprowadzenie znaczącej nierównowagi stron w zakresie praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta w rozumieniu art. 3 ust. 1 w/w dyrektywy.
Natomiast w sytuacji, gdyby TSUE odpowiedział twierdząco na powyższe pytanie, to czy w świetle art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz jej motywów, możliwa jest interpretacja zapisu umownego dotyczącego określania przez kredytodawcę (bank) kursu kupna i sprzedaży waluty obcej w ten sposób, aby rozstrzygnąć wątpliwości umowne na korzyść konsumenta i przyjąć, że umowa określa kursy kupna i sprzedaży waluty obcej, nie w sposób dowolny, lecz wolnorynkowy zwłaszcza w sytuacji, gdy obie strony tak samo rozumiały zapisy umowne określające kurs kupna i sprzedaży waluty obcej bądź kredytobiorca/konsument nie był zainteresowany kwestionowanym postanowieniem umownym w czasie zawarcia umowy i jej wykonywania, w tym nie zaznajomił się z treścią umowy w chwili jej zawarcia i przez cały czas jej trwania.
Odpowiedź TSUE: postanowienia waloryzacyjne mają być jasne, a sąd nie może ich korygować.
W odpowiedzi sąd europejski wskazał, że: art. 5 dyrektywy Rady93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993r w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że treść klauzuli umowy kredytu zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem ustalającej cenę zakupu i sprzedaży waluty obcej, do której kredyt jest indeksowany, powinna, na podstawie jasnych i zrozumiałych kryteriów, umożliwić właściwie poinformowanemu oraz uważnemu i racjonalnemu konsumentowi zrozumienie sposobu ustalania kursu wymiany waluty obcej stosowanego w celu obliczenia kwoty rat kredytu, w taki sposób, aby konsument miał możliwość w każdej chwili samodzielnie ustalić kurs wymiany stosowany przez przedsiębiorcę.
Dalej wskazał, że artykuły 5 i 6 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by sąd krajowy, który stwierdził nieuczciwy charakter warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem w rozumieniu art. 3 ust. 1 tej dyrektywy, dokonał wykładni tego warunku w celu złagodzenia jego nieuczciwego charakteru, nawet jeśli taka wykładnia odpowiadałaby wspólnej woli stron.
Innymi słowy klauzule muszą być jasne i zrozumiałe dla przeciętnego konsumenta, a nie jest rolą sądu ich korygowanie czy naprawianie w toku procesu nawet, gdy konsument się na to godzi.
Wyrok TSUE C-212/20 – unieważnienie umowy frankowej – kontakt z Kancelarią.
Jeżeli chciałbyś sprawdzić czy Twoja umowa kredytu we frankach nadaje się do unieważnienia, wypełnij formularz kontaktowy lub zadzwoń.
